Benim gözümden

Geçenlerde bir hafta sonu alış veriş için gittiğimiz Kadıköy’de, eşim gel sana bir yer göstereceğim diyerek beni Kadıköy Postanesi’nin arka sokağına götürdü.
Karşıdan görünce ne olduğunu anlayamadım önce, sonra dükkana yaklaşınca gözlerim büyüdü, büyüdü ve büyüdü… Sanırım bir süre yüzümde garip bir gülümseme ile öylece baka kaldım. Ağzımdan “ben çocukken neden yoktun” cümlesi döküldü. Büyülü Dükkan

Gerçekten adı gibi büyülü, sadece resimli roman satan bir dükkan; Zagor, Teksas, Kinowa, Teks, Siprou, Thor, Tom Braks, Zembla daha neler neler. Eskisi, yenisi, yerlisi, yabancısı… Beni çocukluğuma alıp götürdü… Kitapların arasına koyup okuduğumuz zamanlara. Nerede bizim zamanımızda böyle bir kitapçı… Ancak gazete bayilerinde bulabildiğimiz, asla serisini tamamlayamadığımız kitapların hepsi gözümün önünde hem de seri halde. Yeniden basımı yapılmış, cilt haline getirilmiş. Orijinal dilinde de bulabileceğiniz, geçmişten bugüne aklınıza hangisi gelirse…

Yolunuz Kadıköy’e düşerse mutlaka uğrayın derim. Düşmese de düşürün.

Not: Kat otoparkını geçince hemen solda..

Birçok kişinin aksine sonbaharı çok severim. Artık o boğucu sıcaklar azalmış, hava hafif serinlenmiş olur. Bunun yanı sıra en çok sevdiğim iki hobi için zaman gelmiştir. Fotoğraf ve balık…

Sararan, kızaran yapraklar ve yeşil ile oluşturduğu kontrast enfes görüntüler verir. Hele akşama doğru yağan yağmurun ardından, gökyüzünden bulutların çekilmesi ile gün batımı bir başka güzeldir İstanbul’da. Bir kez daha aşık eder kendine..
Sonbahar geldi dedik ama henüz fotoğraf makinesini alıp, düşemedik ışığın peşine ama ikinci hobi için başladık….


Cuma günü gazetelerde bir haber; hamsi yarı yarıya ucuzladı? Çok güzel dedim, hafta sonu tavada bol mısır unlu bir hamsi zamanı geldi. Hazır Elifnaz’da artık Ankara’da, itiraz da edemez. Pazar günü yine yolumuz Kadıköy’de… Balıkçıları geziyoruz. Hamsi 15 TL, en ucuzu 12 TL. Palamut ise 8-15 bandında devam ediyor. Balık artık var. Çeşit çeşit. Başroldeki balıklar her tezgahta mevcut. Levrek, çipura, somon, karadeniz somonu diye yutturulmaya çalışılan deniz alası, çinekop, istavrit, hamsi ve palamut olmayan dükkan yok. Bazılarında mercan, zargana, kalamar, mezgit, barbun, kalkan hatta ilk kez gördüğüm mersin balığı… Bir an düşünmeden edemedim, mersin avlanması yasak olan bir tür değil miydi diye… Sonra kafeslerde de üretimi başladığı aklıma geldi. Belki onlardandır dedim geçtim. Ama geçmemek gerekiyor. Bir tezgahta da kılıç balığı. Ufacık zavallı. Kılıçı 40 cm var yok.

Evet gazetede hamsi ucuzladı diyor ama nerede ucuzladı? Trabzon’da mı Samsun’da mı Sinop’ta mı? Bu belli değil. Belli ki İstanbul'da değil. Kadıköy’de geçen hafta 10 TL olan hamsi bu hafta 15 lira. Halde geçen hafta kasası 60 TL’ydı bu hafta da 60 TL ama balık %50 zamlı. Duyan da gelmiş sanırım. Kalabalıktan yürünmüyor. Esnafa sorarsan balık az geldi abi… ama hal fiyatları öyle demiyor. Pazar günü herkes balık yapar diye düşünen zihniyet, kısa yoldan dükkanın mevsimlik kirasını çıkarma peşinde galiba...

Gelelim bu hobinin ikinci kısmına
Artık havalarda serinlemeye başladığına göre gelsin balık avı. Bir ara zevkle gittiğim balık avlarına geçen sene hiç gitmedim diyebilirim. Bu yaz Sinop’ta birkaç kez oğlum Ata Emir ile beraber gittiklerimi saymazsak eğer.

Yavaş yavaş hazırlıklara başlamak lazım diyerek kamışları, makineleri çıkarıp arabaya yerleştirdim. Takımlarda arabada. Akşamları güzel İstanbul’umun güzel boğazında vakit geçirme zamanı geldi… Bundan sonraki yazıda güzel bir balık raporu paylaşmak üzere.

Sinop. İstanbul’a yaklaşık 700 Km uzaklıkta, Türkiye’nin en kuzeyinde yer alan şirin mi şirin bir şehir. Sadece en kuzeyde olması değil, aynı zamanda bir yarım ada üzerinde bulunan tek şehir. Bu günlerde adı kurulmak istenen nükleer santral ve termik santral ile sık sık anılmakta. Geçmişte ise hapishanesi ve burada yatan meşhurları, sonraları ise Amerikan Radar üssü ile anılırdı. Çok çok daha geçmişte ise Diyojen ile…
Sinop diğer Karadeniz kentlerine benzemez. Hava nasıl olursa olsun, denize girecek sakin bir koy, plaj bulabilirsiniz. Halkın Akdeniz olarak adlandırdığı iç deniz, doğal bir liman özelliğini taşıdığından, Karadeniz’in o hırçın dalgalarını pek göremezsiniz. Bu sakinlik halkına da yansımış. Hır, gür, kavga, dövüş pek olmaz. Yardım etmeyi çok severler. Rahat rahat rahatsız edilmeden gezip tozabilirsiniz. Türkiye’deki trafik ışıkları olmayan tek şehir, ama trafik açısından İstanbul’u da pek aratmaz.
Sinop’un tarihçesi de çok eskilere dayanmakta. Arkeolojik kazılar şehrin tarihini MÖ 7. yüzyıla kadar dayandırmakta. Devamında Pontus, Bizans Selçuklu ve Osmanlı için önemli bir liman kenti olma özelliğini korumuş. Ama nedense Cumhuriyet Türkiye’sinde üvey evlat muamelesi görmüş.

Türkiye'nin en kuzeyindeki şehir demiştik. Bu özelliği nedeniyle en kuzeydeki deniz feneri de bu şehrimizde. İnce Burun, yolun bittiği yer. Çok ta kötü olmayan bir yol ile ormanın içinden geçerek yaklaşık yarım saatte gidebiliyorsunuz. Sinop'a gelip te İnce Burunu görmemek olmaz. Her ne kadar İnce Burun için Türkiye’nin en kuzey noktası dense de burnun hemen açıklarında bulunan 8-10 m2 büyüklüğünde olduğunu düşündüğüm Davşan Adası Türkiye’nin en kuzey noktasıdır derler.

Hamsilos veya Hamsoros, Türkiye'nin en kuzey ucunu oluşturan İnce Burun üzerinde bulunan bir koy. Buzul aşınması sonrası oluştuğu ifade ediliyor. Koy bir fiyordu andırır, hatta halk tarafından "Türkiye'nin tek fiyordu" olarak kabul ediliyor. Çevresi ise ormanlarla kaplı. Sinop’a gidilirse mutlaka görülmesi gereken bir doğa harikası, hatta ve hatta fırsat bulunursa, yüzülesi bir cennet.

Yahya Kemal Beyatlı'nın Ankara'da milletvekili olduğu yıllar. Rivayet muhtelif; ama "Ankara'nın nesini seversiniz?" sorusuna, "Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer" diyebilecek kadar İstanbul aşığı olan şair, "İstanbul'a dönüşünü" diye cevap verir.

Ankara benim için de hep böyle oldu. İlk olarak 80'li yılların başında gezme amaçlı olarak gittiğim Ankara'ya daha sonraki yıllarda bir kaç kez daha uğrama imkanım oldu. Ancak her gidişimde biraz daha büyümüş, biraz da kalabalıklaşmış ve biraz daha yabanileşmiş olarak gördüm. Ondan sonraki gidişlerim ise hep hasret üzerine oldu. 90'lı yılların başında askerlik için, 2000'li yılların başında ise ekmek teknesi için...

2000'li yıllardaki bu süreç içinde İstanbul - Ankara arasında gide gele, yolun hangi kilometresinde çukur var, yağmur yağdığında nerede su birikir, Bolu'da nerede ne yenir, benzin nereden alınır vs.vs... hepsini öğrendim. Ama sonraki yıllarda mecbur olmadıkça Ankara'ya gitmemeye de özen gösterdim.

Kızım daha iyi bir eğitim göreceğine inanarak üniversite seçme sınavları sonrası Hacettepe Üniversitesi'ni tercih etti. Artık üniversiteye giden bir çocuk babası olmanın haklı gururu içindeyim. Ancak yakında minik kuşum evden uçacak. Bize yine Ankara yolları....

Mehmet Y. Yılmaz Hürriyet Gazetesi'ndeki köşesinde;

“Önemli olan gittiğiniz yer değil, yolculuktur. Yeter ki o yolculukta yanınızda saçları rüzgârdan uçuştuğunda yüzünüze değecek kadar yakın olabildiğiniz birisi olsun.”

diye yazmıştı.

Hayat paylaşınca güzelmiş. Bunu öğrendim. Her zaman yanımda hayatını benimle paylaşan birileri oldu. Umarım bundan sonra da hep olur.

Yazı yazmayı pek sevmem ancak kimi uzun, kimi kısa yol hikayelerini paylaşmaya çalışacağım sizinle. Bir fotoğrafın bir sayfa yazıdan daha iyi olduğuna inananlardanım.

Canınız sıkıldığında bir kahvemi içmeye beklerim.